محمد، فوتبال‌دوست و توپ‌جمع کن تیم فوتبال شهرداری ماهشهر بود. بعد از شیوع کرونا که آموزش‌ها به صورت مجازی برگزار شد، به دلیل عدم توانایی در خرید گوشی از تحصیل بازماند. او در ساعات دیگر روز همراه پدرش در یکی از خیابان‌های ماهشهر باربری می‌کرده تا کمک‌خرج خانواده باشد اما همه‌ی رویاهای کودکانه‌ی او در چند ثانیه بر باد رفت.
مدت‌هاست اخباری از این دست که کودکی به زندگی خود پایان می‌دهد می‌شنویم و می‌بینیم. اخبار تلخی که دل هر کسی را به درد می‌آورد اما انگار در هیاهوی دنیای کسانی که مسئولیت تامین امنیت مالی، جسمی و روانی کودکان بر عهده‌شان است، این اخبار به گوششان نمی‌رسد یا شاید می‌رسد و کسی کاری نمی‌کند. چند کودک دیگر باید قربانی فقر و نداشته‌هایشان شوند تا کاری کرد؟! چند پدر و مادر دیگر باید داغدار کودک عزیزشان شوند؟! چند کودک دیگر باید رویاهایشان را به دست مرگ بسپارند؟!
چه کسی مسئول و پاسخگوست؟! جواب این سوال را همه می‌دانیم اما دریغ و صد دریغ …
